با سلام 

قصد بی ادبی نیست آشنایی ندارم از خدمتتون پس با اجازه راحت نظرم رو به زبون بیارم . عزت نفس متعلق به نفسی میشه که عزیز و بزرگ باشه. نه این که عزیز و بزرگ بدوننش خیر نفسی که گوهره ی وجودش الماس باشه هرچند دیگران به پستی خطابش کنند هم از گوهر بودنش کم نمیکنه. باید نفس رو تقویت کرد باید به داد روحمون ذاتمون نفسمون یا بعد فرامادی خودمون برسیم هر چه می  خواید اسمش رو بگذارین. من میگم روح، که دانش هاو بینش های من ادراکات و احساسات من و شخصیت من رو در برمیگیره. باید به فکر اصلاح و پیشرفت همه ی این ابعاد روحمون باشیم. مگه نه اینکه به فکر اصلاح و پیشرفت زندگی این بدنمون هستیم و مکه نه اینکه روح پایدارو مهم تر و بخش اصلی وجود ماست. پس باید مراقب هر چیزی که به روحمون میرسه یعنی ادراکات و احساسات(هر چیزی که با دیدن و حس کردنش روی ما تاثیر میذاره) و هر مسیری که به افکار و بینشمون میدیم باشیم که در مسیر درست باشه تا شخصیت درستی پیدا کنیم حواسمون باشه چه محیط هایی  و چه آدم هایی و چه حرف هایی روی ما چه تاثیری میذارن. و اگر بعد از دقت بخوایم مسیر درست رو از غلط تشخیص بدیم هیچ علمی به ما به این اندازه کامل و دقیق جهت رو نمی تونه در درست و غلط نشون بده که دین داده. اما ما بی توجه برای شناختش مسیر جامعه رو پیش میگیریم